Bardzo szybki rozwój technologii i sposobu funkcjonowania we współczesnym świecie w ogromnym stopniu ma niestety negatywny wpływ na nasze środowisko. Jednym z głównych źródeł zanieczyszczenia biosfery są zakłady przemysłowe, które emitują zarówno gazy (tlenki węgla, azotu czy siarki), jak również pyły zawierające różnego rodzaju substancje toksyczne. Do jednych z najgroźniejszych skutków rozwoju cywilizacji i przemysłu możemy zaliczyć rozprzestrzenianie się metali ciężkich, które wraz z zawartymi w atmosferze pyłami opadają na nadziemne części roślin oraz dostają się w głąb gleby. Następnie owe metale pobierane są przez korzenie roślin oraz przez zwierzęta przy wypasaniu i tym samym zostają włączone do łańcucha pokarmowego. Co gorsza, pierwiastki metali ciężkich nie ulegają biodegradacji, przez co są nieusuwalne i niezniszczalne, a raz wprowadzone do środowiska krążą w nim cały czas, zmieniając jedynie swoją formę.
Jak metale ciężkie działają na organizm ludzki?
Jak wynika z licznych badań naukowych jest bardzo duży związek między ekspozycją na metale ciężkie, a powstawaniem stresu oksydacyjnego. Ten rodzaj stresu objawia się zaburzoną równowagą pomiędzy działaniem wolnych rodników tlenowych, powstających w trakcie każdego oddechu, a działaniem mechanizmów, które je usuwają. Ponadto metale ciężkie w naszym organizmie powodują także nasilenie produkcji wolnych rodników. Osłabiają mechanizmy obronne, co w konsekwencji może prowadzić nawet do powstawania nowotworów.
Do organizmów ludzkich metale ciężkie najczęściej dostają się drogą pokarmową lub wziewną, poprzez wdychanie lotnych związków czy też par czystego metalu. Niestety, skutki zdrowotne regularnego „przyjmowania” metali ciężkich bez regularnych badań mogą objawić się nawet po kilku latach (niektóre metale ulegają akumulacji w organizmie), kiedy będziemy już w złym stanie.
Jak metale ciężkie dostają się do naszego ciała?
Jak już wspomnieliśmy powyżej, metale ciężkie przyjmujemy najczęściej w pokarmie lub drogą wziewną. Głównymi źródłami metali ciężkich w ciele są z kolei stopy metali wszelkiego rodzaju. Metale ciężkie bardzo często znajdują się w naszych zębach. Wówczas też niezbędna jest ingerencja doświadczonego dentysty, który będzie w stanie w bezpieczny sposób wyprowadzić owe metale. Najczęściej atakowanymi narządami są z kolei trzustka, która stanowi dla nich ostatni i najgłębszy magazyn w ciele oraz wątroba i nerki. Dlatego tak ważne są regularne badania i testy, które można wykonać specjalistycznym aparatem Trikombin. W pierwszej kolejności warto przetestować u Pacjentów obciążenia metalami ciężkimi, które wchodzą w skład amalgamatów. Zaliczamy do nich głównie miedź, cynk, rtęć, cynę oraz żelazo.
Inną doskonałą drogą dla metali ciężkich jest woda, przez którą dostają się one do naszego organizmu. Wielkim błędem jest bowiem wiara, że woda z wodociągów pozbawiona jest metali ciężkich. Warto jednak też zachować umiar, ponieważ wypicie szklanki takiej wody nie doprowadzi nas do choroby. Inaczej może być z kolei w sytuacji, gdy wodę prosto z wodociągów pijemy przez kilka lat.
Ostatnią z wymienionych dróg metali ciężkich do organizmu będzie przenikanie kadmu podczas palenia papierosów! W mniejszych ilościach kadm może przenikać również do ciała przez obciążone produkty spożywcze, a także w formie spalin.
Jakie są skutki obciążenia metalami ciężkimi?
Metale ciężkie mogą powodować przede wszystkim zatrucia, zarówno te ostre, jak i przewlekłe. Zapalenia ostre mogą powodować takie pierwiastki jak kadm, rtęć, miedź oraz astat, a schorzenia przewlekłe często przyjmują formę utajoną i przez długi czas nie dają żadnych objawów. Mogą się one pojawiać dopiero po kilku latach, gdzie metale ciężkie wywołają zmiany w syntezie białka i zaburzenia wytwarzania energii, co w następstwie prowadzi do poważnych chorób. Niestety, badania naukowe mówią, że istnieje duża zależność pomiędzy stężeniem metali ciężkich, a umieralnością na nowotwory. Wszystko to przez fakt, że metale ciężkie nie podlegają degradacji biologicznej, a ich detoksykacja przez organizm polega na „ukrywaniu” aktywnych jonów metali w obrębie różnych białek. Czas połowicznego rozpadu pierwiastka toksycznego może z kolei wynosić nawet 20-30 lat!
